Ton Hetebrij verhaalt in zijn laatste column over Xenia, het jongeren hospice in Leiden waar hij vrijwilliger is. Hij zegt zelf dat hij niet weet wat zijn columns teweeg hebben gebracht maar dat het schrijven ervan hem in elk geval veel voldoening gegeven heeft. Wij weten uit betrouwbare bron dat velen zijn column met plezier gelezen hebben!

Waardigheid

Waardig zijn, van waarde zijn. Zo ongeveer vind je de betekenis terug in een woordenboek. Het is een woord waarbij je al snel denkt aan een oudere dame of heer uit een roman van vroeger. Iemand die bij binnenkomst meteen de aandacht op zich vestigt door de uitstraling: zelfverzekerd, verzorgd uiterlijk, kleding, houding en manier van lopen, gemakkelijke omgang met andere gasten. Van waarde zijn gaat verder, heeft alles te maken met wat ons leven waarde geeft en waardevol maakt, persoonlijk en in relatie tot de mensen met wie we te maken krijgen, dichtbij of ver weg. Hoe mooi dit ook klinkt, er valt nog al wat op af te dingen kijkend naar wat er in mensenlevens gebeurd, hoe dan ook en waar dan ook.

Er wordt veel geleden en alles van waarde blijkt dan heel kwetsbaar te zijn. Dat wordt schrijnend zichtbaar in dat witte huis onder die oude eerbiedwaardige boom. Onder de boom, die nooit zijn waardigheid lijkt te verliezen, ongeacht het seizoen, brokkelt gestaag af wat van waarde is.

Aan de voet van die boom vindt een niet te stuiten ontluistering plaats, waarbij het woord waardigheid, zoals hier boven beschreven, klinkt als vloeken in de kerk. Die ontluistering wordt in dit huis niet weg genomen, maar de waardigheid die elke gast verdient, is bedoeld om die ontluisterende weg naar het einde te verzachten en beetje begaanbaar te maken. De begaanbaarheid van die weg zal voor iedere gast en zijn/haar familie anders worden ervaren. In dit huis wordt die weg niet geëffend maar misschien iets meer begaanbaar gemaakt. Dit huis is niet het medicijn tegen wat onomkeerbaar is, maar wel een plek waar zorgvuldig met ontluistering, verdriet en eenzaamheid wordt omgegaan. Waardigheid betekent hier nadrukkelijk “wat van waarde is.”

Nu de boom als vanzelfsprekend, bijna frivool, aan een nieuwe lente begint, wordt de tegenstelling nadrukkelijker. Dit huis is een plek waar waardigheid wordt gegeven aan een onvermijdelijke herfst. Hier draait alles om een waardig zijn in de schaduw van die oude, rode beuk. De gasten in dit Xeniahuis vertrekken te jong, maar dat dient met waardigheid te gebeuren. Zij voeden onze motivatie zodat we later kunnen zeggen: we hebben ‘het huis in stand gehouden.’

Ton Hetebrij

Bron uit de Rijnsburger