Bengt de Sitter, Leiden – De tweede zondag van december is het Wereldlichtjes-dag. Ook in Leiden komen ouders van overleden kinderen in het Stadshuis bij elkaar om hun dierbaren te herdenken. Een spoor van kaarsen en waxinelichtjes leidt vanaf de ingang aan de Vismarkt het Stadhuis in. Binnen staat Jacqueline Bouts klaar om nabestaanden te verwelkomen. Ze is directeur van het Leidse hospice Xenia en nam acht jaar geleden het initiatief om Wereldlichtjesdag ook in Leiden te organiseren. We vonden het toen een mooi idee voor de ouders van kinderen die waren overleden in de hospice”, zegt Bouts. Dit is inmiddels de achtste editie en vanavond zijn er zon honderd nabestaanden aanwezig om veertig overleden kinderen te herdenken.
Decemberdagen
leder jaar trekt deze avond weer meer nabestaanden, en Bouts weet wel waarom. „Mensen winden het fijn dat de naam van hun kind wordt genoemd in de donkere decemberdagen. “Liesbeth Parlevliet (61) kan dat beamen. De naam van je kind raakt na verloop van tijd op de achtergrond. Maar hier wordt hij weer naar voren gehaald.”
De naam van je kind raakt na verloop van tijd op de achtergrond.
Maar hier wordt hij weer naar voren gehaald.
Euthanasie
Dit is de zevende keer dat Parlevliet bij de Leidse Wereldlichtjesdag is. Ze verloor haar zoon Dennis in 2016,toen hij drieëntwintig was. Hij leed aan een genetische huidaandoening, die resulteerde in kanker. „Het kwam erop neer dat hij elk jaar een beetje dood ging”, zegt zijn mocder. „Uiteindelijk heeft hij euthanasie gepleegd. Hij wilde de regie in eigen hand houden. “Judith Sebregts, ook van hospice Xenia, opent de avond. „Als je hier om je heen kijkt, weet je dat je niet alleen bent met je verdriet. Het is goed dat je bent gekomen.” Terwijl een violist een bedrukt deuntje strijkt, komen nabestaanden één voor één naar voren om een kaarsje aan te steken voor hun geliefde.
Daarna stapt pedel van de Universiteit Leiden Erick van Zuylen naar voren om de namen van de veertigkinderen voor te dragen. „Amanda. Bas. Beau. “Terwijl hij de namen uitspreekt, verschijnt hun foto, of die van een bloem, op een beeldscherm. Baby’s, pubers en jongvolwassenen komen allemaal langs. De stilte in de zaal wordt alleen af en toe doorbroken door een snik. Achterin de zaal slaat een man zijn arm stevig om zijn vrouw.
Lotgenoten
Parlevliet vertelt dat haar moeder niet snapt dat ze zichzelf dit aandoet. Maar ze blijft ieder jaar gewoon komen. „Het geeft steun dat je hier met lotgenoten zit. Hier is ruimte voor verdriet. Ik spreek anderen niet echt aan, maar ik voel me door de mensen gedragen.”
De naam van je kind raakt na verloop van tijd op de achtergrond. Maar hier wordt hij weer naar voren gehaald.
Leids Dagblad
Bengt de Sitter, Leiden – De tweede zondag van december is het Wereldlichtjes-dag. Ook in Leiden komen ouders van overleden kinderen in het Stadshuis bij elkaar om hun dierbaren te herdenken. Een spoor van kaarsen en waxinelichtjes leidt vanaf de ingang aan de Vismarkt het Stadhuis in. Binnen staat Jacqueline Bouts klaar om nabestaanden te verwelkomen. Ze is directeur van het Leidse hospice Xenia en nam acht jaar geleden het initiatief om Wereldlichtjesdag ook in Leiden te organiseren. We vonden het toen een mooi idee voor de ouders van kinderen die waren overleden in de hospice”, zegt Bouts. Dit is inmiddels de achtste editie en vanavond zijn er zon honderd nabestaanden aanwezig om veertig overleden kinderen te herdenken.
Decemberdagen
leder jaar trekt deze avond weer meer nabestaanden, en Bouts weet wel waarom. „Mensen winden het fijn dat de naam van hun kind wordt genoemd in de donkere decemberdagen. “Liesbeth Parlevliet (61) kan dat beamen. De naam van je kind raakt na verloop van tijd op de achtergrond. Maar hier wordt hij weer naar voren gehaald.”
De naam van je kind raakt na verloop van tijd op de achtergrond.
Maar hier wordt hij weer naar voren gehaald.
Euthanasie
Dit is de zevende keer dat Parlevliet bij de Leidse Wereldlichtjesdag is. Ze verloor haar zoon Dennis in 2016,toen hij drieëntwintig was. Hij leed aan een genetische huidaandoening, die resulteerde in kanker. „Het kwam erop neer dat hij elk jaar een beetje dood ging”, zegt zijn mocder. „Uiteindelijk heeft hij euthanasie gepleegd. Hij wilde de regie in eigen hand houden. “Judith Sebregts, ook van hospice Xenia, opent de avond. „Als je hier om je heen kijkt, weet je dat je niet alleen bent met je verdriet. Het is goed dat je bent gekomen.” Terwijl een violist een bedrukt deuntje strijkt, komen nabestaanden één voor één naar voren om een kaarsje aan te steken voor hun geliefde.
Daarna stapt pedel van de Universiteit Leiden Erick van Zuylen naar voren om de namen van de veertigkinderen voor te dragen. „Amanda. Bas. Beau. “Terwijl hij de namen uitspreekt, verschijnt hun foto, of die van een bloem, op een beeldscherm. Baby’s, pubers en jongvolwassenen komen allemaal langs. De stilte in de zaal wordt alleen af en toe doorbroken door een snik. Achterin de zaal slaat een man zijn arm stevig om zijn vrouw.
Lotgenoten
Parlevliet vertelt dat haar moeder niet snapt dat ze zichzelf dit aandoet. Maar ze blijft ieder jaar gewoon komen. „Het geeft steun dat je hier met lotgenoten zit. Hier is ruimte voor verdriet. Ik spreek anderen niet echt aan, maar ik voel me door de mensen gedragen.”
De naam van je kind raakt na verloop van tijd op de achtergrond. Maar hier wordt hij weer naar voren gehaald.
Archieven
Categorieën
Recente berichten