In interview met Alice in het Tijdschrift voor Verzorgende.
Twee jaar geleden stond ik op het punt om de zorg uit te gaan. Ik vond de gehandicaptenzorg, waar ik werkte, hard en zakelijk. De mensen om wie het ging hadden steeds minder eigen regie. Maar toen kreeg ik een baan aangeboden bij jongeren Hospice Xenia. Ik kende Xenia vanwege een cliënt die er had gelogeerd. Ik wilde altijd al in een Hospice werken, dus greep ik dit aanbod met beide handen aan.
Voor mij is het de ultieme zorg en voorrecht om deel uit te maken van het laatste stukje leven. Bij Xenia kan bijna alles. We staan nergens van te kijken. Zo hebben we een vrouw gehad die het fijn vond om ’s nachts met blote voeten in het gras te staan, omringd door bomen. Het troostte haar om verbinding met de aarde te voelen. Of het tienermeisje dat met haar vriendinnen een slaapfeestje hield in onze woonkamer, compleet met popcorn en een film. Een ander voorbeeld is een jongen van 17 jaar die nog even wat van het studentenleven wilde proeven en daarom de laatste maanden bij ons op kamers ging wonen. Hij ging met z’n infuuspomp naar de kroeg. Natuurlijk wordt er gehuild, maar we lachen ook ontzettend veel. Omdat de zorg zo intens is, bouw je met iedereen een hechte band op. Soms hoef je er alleen maar te zijn. Het aangaan van die band maakt het werk ook lastig. Het overlijden van gasten gaat me negen van de tien keer niet in de koude kleren zitten. Collega’s met wie je kan praten zijn dan onmisbaar. Ze begrijpen je. Ook met de familie van de gasten bouw je een vertrouwensband op. Dat ze dankbaar zijn merken we aan al die lieve berichtjes die we krijgen als een dierbare is overleden.
Naam: Alice de Mooij (46)
Functie: verzorgende ig bij jongerenhospice Xenia in Leiden, zorgt voor terminale jongeren tussen de 16 en 45 jaar
Er wordt hier net zoveel gelachen als gehuild
In interview met Alice in het Tijdschrift voor Verzorgende.
Twee jaar geleden stond ik op het punt om de zorg uit te gaan. Ik vond de gehandicaptenzorg, waar ik werkte, hard en zakelijk. De mensen om wie het ging hadden steeds minder eigen regie. Maar toen kreeg ik een baan aangeboden bij jongeren Hospice Xenia. Ik kende Xenia vanwege een cliënt die er had gelogeerd. Ik wilde altijd al in een Hospice werken, dus greep ik dit aanbod met beide handen aan.
Voor mij is het de ultieme zorg en voorrecht om deel uit te maken van het laatste stukje leven. Bij Xenia kan bijna alles. We staan nergens van te kijken. Zo hebben we een vrouw gehad die het fijn vond om ’s nachts met blote voeten in het gras te staan, omringd door bomen. Het troostte haar om verbinding met de aarde te voelen. Of het tienermeisje dat met haar vriendinnen een slaapfeestje hield in onze woonkamer, compleet met popcorn en een film. Een ander voorbeeld is een jongen van 17 jaar die nog even wat van het studentenleven wilde proeven en daarom de laatste maanden bij ons op kamers ging wonen. Hij ging met z’n infuuspomp naar de kroeg. Natuurlijk wordt er gehuild, maar we lachen ook ontzettend veel. Omdat de zorg zo intens is, bouw je met iedereen een hechte band op. Soms hoef je er alleen maar te zijn. Het aangaan van die band maakt het werk ook lastig. Het overlijden van gasten gaat me negen van de tien keer niet in de koude kleren zitten. Collega’s met wie je kan praten zijn dan onmisbaar. Ze begrijpen je. Ook met de familie van de gasten bouw je een vertrouwensband op. Dat ze dankbaar zijn merken we aan al die lieve berichtjes die we krijgen als een dierbare is overleden.
Archieven
Categorieën
Recente berichten